Zaterdag t/m dinsdag in het kort

Olaaaa
Nazjie hier!

Mam, pap ik ben op de Braziliaanse tv geweest. Tijdens Fortal waren ze aan het filmen en ik had blijkbaar iets belangrijks te vertellen (weet niet zo goed meer wat). Maar een moeder van een vriendin van Raiza had me op tv gezien. 

Maar goed we liggen behoorlijk achter want we hebben het enorm druk gehad.
Zaterdag:
Aangezien we de afgelopen dagen flink gefeest hebben besluiten we een rustdag in te lassen. We zijn echt helemaal gebroken. Elke keer als we in de auto zitten en dus even niet bewegen voelen we ons slecht. Ok, de wegen zijn ook extreem dramatisch en ze rijden alsof het een racewedstrijd is maar dan nog. We vallen deze momenten half in slaap en als we thuis eenmaal in bed liggen heeft de slaapbehoefte ons verlaten. We sollen met ons lichaam en ons lichaam dus ook met ons, ideaal!
Maar goed ik dwaal af. We zijn naar het strand gegaan waar we de ouders van Luciana zullen treffen. We eten met z'n alle krab (zij eten wij worstelen) en gaan lekker in de zon liggen. Tessa verlaat ons geestelijk even en ik heb helaas een té leuk boek waardoor ik niet meer wil slapen.
Thuis aangekomen kleden we ons snel om en gaan we als assistent van Raiza's moeder aan de slag. We gaan namelijk mams tomatensoep maken. Heel raar om met alleen maar Brazilianen aan tafel te zitten, 30 graden in de woonkamer en je zit je moeders soep te eten. Iedereen eet ervan en neemt z'n opvliegers maar voor lief. Pff nu begrijp ik waarom hier geen soep gegeten wordt!! 
Na de bbq gaan we slapen want de dag erna is beachpark. 
We nodigen nog wat mensen uit om mee te gaan maar aangezien zij aan het indrinken zijn voor Fortal zullen ze niet komen.. En het zijn Brazilianen, houd je verwachting laag. 
Zondag staan we vroeg op gaan ontbijten en door naar beachpark. Dit is een pretpark met alleen maar wateratracties. We staan de sleutel voor het kluisje te halen en een beetje te vertellen en Huh, Nee, Omg, daar staan ze: onze uitgenodigde gasten. Rode ogen van het feesten en met een biertje in hun hand (het is dan ook al 11:30) "if you dont want a hangover you have to keep drinking" zeggen ze met een big smile. Tja zit wat in. We lopen de hele dag wat rond, gaan overal in en komen halverwege uit bij de Insano (OMG pap, waarom ging jij hier nu vanaf, nu voel ik mij ook verplicht!) zoals Arno op Facebook al zei ga je hier met 105 km/h vanaf. En ja het is ook nog de hoogste glijbaan van heel Zuid-Amerika. Tess kijkt er naar uit en ik kijk er naar op. (ik krijg al last van mn hoogtevrees bij het ophangen van een lamp en nu meen ik hier vanaf te kunnen) We lopen stoer (ok zij stoer, ik niet) naar boven en genieten van het uitzicht (zij, ik weer niet). Boven aangekomen is er geen weg terug en zal ik eraf moeten, ik mag eerst want dan is het minder eng... Ik durf niet eens te gaan zitten en klets alleen nog maar onzin. Tessa zegt dat ik mn mond moet houden, ok shit zij kent me te goed. Voor je gaat moet je nog even lachen in de camera, hier sta ik denk ik onherkenbaar op en Tess dolgelukkig. Beneden kunnen mensen blijkbaar meekijken hoe je er vanaf gaat. Hier blijk ik een atractie in een atractie te zijn. Ik schreeuw de longen uit mn lijf als ik eraf ga en realiseer dat je los komt van de glijbaan! Had niemand dit even van te voren kunnen vertellen?!?!
Beneden aangekomen kijk ik snel naar Tess op het scherm, big smile en 1 en al enthousiasme. Zo kan het ook! Als zij eruit komt horen we alleen maar, kom nog een keer!! Helaas is dit er niet meer van gekomen ( pfffuw!!!)

Na beachpark zijn we weer helemaal op en doen een powernap in de auto, stond niet in de planning koos ons lichaam voor. We eten garnalen bij een restaurant (Tess' favoriet) en gaan door naar huis. We zijn aant plannen om vanavond weer te gaan maar tijdens het eten hebben we 5 woorden gezegd, te moe om te praten. Thuis aangekomen gaan we lekker op bed liggen want we gaan niet meer op stap, Wrong! Raiza komt de kamer op "girls get dressed, i think were going out!!"
Okee, opstaan en omkleden dan maar. 30 min later staan we na 2 red bull op een balkon bij Fortal. Hier heb je het hele overzicht en kun je kijken wat er allemaal gebeurt beneden ( het lopen langs/om de vrachtwagen). We zien mensen elkaar zoenen/opeten en erna beide een andere kant oplopen. Ze maken niet eens gebruik van de woorden hallo of doei, het is gewoon iets wat je tijdens het lopen doet zoals je ook gewoon een slok van je drinken neemt.. Tja apart! 
Onderweg naar huis eten we ergens nog wat en kletsen we met mensen die hebben meegelopen bij Fortal. 
Maandag: 
We staan vroeg op om naar het strand te kunnen gaan, liggen heerlijk in de zon te wachten op Luciana. Vandaag is het dé dag, mijn droom komt zeg maar een beetje uit (beetje veel). Fernando kent vrijwel alle soorten mensen en heeft overal vrienden. Hierdoor hebben we de kans om naar een favela te gaan,  tja en om het goed te doen gaan we naar 2 verschillende! 
We gaan met Fernando's auto, rijden de favela in en deze auto past al helemaal niet in dit plaatje.. (ook bijna niet in het paadje maar dat ter zijde) overal zie je kleine steegjes/paadjes met hele kleine oude huisjes. Ook hier heeft elk huis tralies voor de ramen en deur. Hoe raar om hier te zijn! Fernando stapt uit en handklapt met een man van daar (ok de baas dus) wij zitten als een stel duffe in de auto en durven niet uit te stappen. Bizar gevoel, heel moeilijk te omschrijven. Je ziet het op tv en in films, ik vertel erover aan de kids op school maar nu staan we er midden in.. Zelfs nu ik het aan het typen ben voelt het weer raar. Ik wil hier altijd al heel graag naartoe zodat ik de kids kan vertellen hoe het echt is en wat de andere kant is. Wij zien alleen de gevaarlijke en zielige dingen, nu kan ik mijn eigen mening vormen en zelf ervaren wat het is. Na goedkeuring van Fernando stappen we voorzichtig uit, we begroeten de baas en ik houd m'n camera vast alsof m'n leven er vanaf hangt. De baas zegt heel enthousiast dat we gewoon rond moeten lopen en natuurlijk foto's mogen maken. Het is dat ik een doel heb maar het voelt nogal raar om hier foto's te maken. We lopen!! met z'n drieën een beetje rond alsof we in Parijs zijn. Een beetje vertellen en rondkijken. We worden behoorlijk bekeken want ja wat moeten wij daar nu. Mensen checken of we Portugees kennen door de tijd te vragen, gelukkig kan Luciana antwoord geven. Na onze wandeling gaan we door naar de volgende Favela, deze is gevaarlijker en we lopen hier dus ook niet rond. We krijgen wel een rondleiding in een 'huis' van iemand. Hij is het nog aan het bouwen dus het zijn vooral muren. Tegenover dit huis horen we muziek en besluiten een kijkje te nemen. Het is een kids society met ondersteuning van Nederland en Engeland. De kinderen (rond de 16/17) worden enthousiast van ons bezoek en hun dans wordt dan ook veel levendiger. Ze hebben allemaal een big smile en kijken ons vaak aan. Voor ons zien we veel billen schudden, maar dan echt schudden.. een beetje alsof je een filmpje doorspoelt zo snel. Het is de funk dans en ik zou dit in geen 100 jaar kunnen leren. Maar het enthousiasme is zo mooi! Ze kijken zo oprecht vrolijk en ze dansen heel graag voor ons. Na elke dans klappen en juichen we waardoor je ze ziet glunderen. Als we weg gaan roept iedereen gedag en krijg ik een warm gevoel van binnen. Wat mooi dat we dit hebben mogen meemaken, wat een kans hebben wij gekregen! 
Na de favela gaan we snel naar huis want we hebben vanavond ons laatste avondmaal, zowel met de ouders als met de vrienden.
We eten bbq met de ouders (Pff vervelend man, weer heerlijk eten) en gaan met de vrienden naar een bar waar Tess vrijdag is geweest. Als we aankomen zijn de meeste er al, iedereen staat op om ons persoonlijk te begroeten. Ook al iets wat zo leuk is hier, je zegt niet gewoon hallo je geeft een knuffel en 2 kussen. We drinken de hele avond gezellig met z'n alle en nemen op het eind afscheid van iedereen. Zo leuk dat je op zo'n korte tijd zoveel mensen leert kennen en dat ze ook allemaal de tijd nemen om afscheid te nemen. 
Dinsdag staan we weer vroeg op want Fernando komt ons ophalen, we gaan naar de tattoo-shop. Fernando zet op z'n linker sleutelbeen Geloof Hoop en Liefde en ik laat die van mij bijwerken. Super leuk dat hij dit doet!! Hierna gaan we voor de laatste keer naar het strand, eten krab, liggen in de zon, drinken kokosnootwater uit kokosnoten en racen om 15:00 terug naar huis. Hier gooien we zonder enige structuur alles in onze koffers, zetten hem voor de zekerheid op de weegschaal en OMG... Toegestane gewicht: 23kg koffer Nadieh 27, koffer Tessa 27.5 Ok geen stress we hebben handbagage en een handtas.. Toegestane gewicht handbagage 5kg, koffer Nadieh 11 koffer Tessa 9.5. Status handtas, sluit niet meer en niet charmant te dragen... Stress.. We gooien vanalles om tot we 25kg in de grote koffer hebben, handbagage controleren ze toch niet. Op naar het vliegveld, we checken in en krijgen te horen dat we niet naast elkaar zitten. We zijn ook best laat dus helaas eigen fout. Of we 80 reais willen betalen want de koffers zijn te zwaar.. Uuh nope, we halen 4 kilo uit 1 koffer en proppen het in onze overvolle handtas. Gelukt! Lara (vriendin Raiza) staat een stukje verderop met onze kleine koffers zodat het lijkt dat we alleen nog een handtas hebben. We stoppen alles in de kleine koffers waardoor die van mij inmiddels rond de 20 kg weegt, we drinken nog wat en lopen naar de gate. Ik schrik een beetje als we door de gate lopen en ik Tess met grote ogen naar het vluchtschema zie kijken Fortaleza- Sao Paulo : LAST CALL. Last call? Last call voor ons? Gaan ze al vertrekken?! Nog meer stress, we staan in de rij voor de douane en zijn bijna aan de beurt. Ik roep naar een man Sao Paulo maar hij begrijpt onze stress niet. We racen door de douane met angst dat ze ons overgewicht ontdekken, Tess trekt de koffer al van de lopende band af terwijl hij nog niet eens volledig door de scanner heen is. Roept naar mij dat ik alles moet pakken en we rennen naar Gate D, er staat een enorme rij waar we langs af rennen. Tess roept weer Sao Paulo en ik kijk stressig om me heen om onze noodzaak te benadrukken... De man antwoord heel droog met "Yes"... Ok de rij waar we net als kippen zonder koppen langs zijn gerent is de rij voor Sao Paulo.. Ahum, dit wisten we natuurlijk wel en lopen keurig terug om achteraan aan te sluiten. Als we de gang inlopen naar het vliegtuig staat de man van het inchecken bij de deur. Oeps! Hij lacht naar ons en kijkt naar onze ineens dubbele handbagage. Fiet fiet fiet, wij weten van niks en zijn hersenloos. We willen het vliegtuig instappen als iemand ons aantikt, de koffers zijn te groot en ze 'denken' te zwaar (ownee de incheckman heeft ons door) na een minuut wachten staat de incheckman inderdaad naast ons. De koffers moeten naar beneden want zijn te zwaar, hij tilt die van mij op en ik til mee om hem minder zwaar te laten zijn. De moeten mee maar ze zeggen gratis, ok pffuw. De man neemt de koffers mee en schrikt een beetje van het echte gewicht.
Op naar probleem 2, we willen naast elkaar zitten. Tess is hier een master is, ze knippert met dr prinsessenogen en lacht wat vriendelijk erbij, kijkt nog wat sip en we zitten naast elkaar. Ook nog bij het raam want ja dat verdienen we. Terwijl we onze smeeksessie uitvoeren kijkt iedereen ons aan. Dit keer waarschijnlijk niet vanwege ons buitenland-effect maar eerder ons kip-zonder-kop-ren-effect. Maar ja we zien ze toch nooit meer.
Aangekomen bij Helena's appartement (wat een appartement, ik miste alleen nog de camera van MTVcribs achter me... Niet normaal hoe mooi en groot) eten we pizza en gaan we op stap.. Tja het is dat het moet he! Rond 06:00 komen we thuis en liggen nu nog een beetje te suffen, ik ben volgens mij al 2 uur bezig met dit verhaal dus denk dat we maar eens moeten gaan lunchen (want ja het staat namelijk al klaar).
De feitjes komen volgende keer weer.

Hopelijk was het niet te veel in 1 keer, we gaan proberen het weer bij te houden.

Beijo, Tessa & Nadieh