Weer terug in Nederland, de reis zit erop

Goeiendaag allemoal,

Er is een tijd van komen en een tijd van gaan, dit weten we maar voor ons was het nog helemaal geen tijd om te gaan. We hebben het zo naar ons zin gehad dat we nog niet klaar waren om afscheid te nemen.
De laatste 2 dagen hebben we de laatste dingen gedaan als inkopen doen ( voor de trouwe lezers, ik heb mijn juweel schoenen van dag 4 gekocht!), tess dr tattoo laten zetten, nagels nog eens laten doen, en inkopen doen voor ons afscheidsfeest.
Helena en Fernando hebben de meeste uitgenodigd voor onze laatste avond in Brazilie. Iedereen is gekomen, doet ons echt goed. De moeder van Helena heeft ook al wat dingen ingekocht en staat druk te koken zodat we met z'n alle kunnen eten.
De vrienden van Helena komen allemaal rond 8 uur aan en met deze groep gaan we eten. Rond 11 uur komt Fernando met zijn vrienden, ze hebben allemaal avondschool dus zijn gelijk uit school gekomen. We maken verschillende cocktails en hebben veel plezier met iedereen. We zijn nog helemaal niet met ons afscheid bezig en er is dan ook geen afscheidssfeer. Het is een gezellige drukke bedoeling waar door de avond heen afscheid genomen wordt als de mensen naar huis gaan.
Gek hoe je zo bevriend kunt worden in zo'n korte tijd. Dit had ik in Amerika ook al, iedereen is zo aardig en je gaat ze echt missen.

's ochtends worden we dan ook heel rustig wakker met nog steeds niet het besef dat we echt naar huis gaan, voor ons gevoel is dit thuis.
We hebben niet eens een wekker gezet waardoor Helena ons komt wakker maken met de mededeling dat we wat eerder moeten gaan om nog te kunnen lunchen met de moeder.
We gooien alles zonder ook maar enige structuur in de koffers en hopen dat het niet te zwaar is.
We komen erachter dat we nog kilo's over hebben, ook voor het eerst!
Uiteindelijk komt Lele ons halen want we moeten nu echt gaan, nog een laatste knuffel aan Rosie geven en een aai over de bol voor de hond Zé.

In de lift beginnen we het ons toch wel te realiseren en begin ik het er moeilijk mee te krijgen.
We halen onderweg de moeder op bij Kopenhagen en krijgen nog een paar zakken chocola mee naar huis.

Met alle vertraging komen we wat laat op het vliegveld aan, we checken in en krijgen te horen dat er geen 2 plaatsen naast elkaar meer vrij zijn, hebben wij weer. Maar goed we kijken wel of we ons divagedrag in het vliegtuig kunnen gebruiken.

We eten nog snel wat en gaan door na de gate. Het is zover, afscheid nemen van de Denardi’s, we hebben het zo naar onze zin gehad dat het nog een beetje onwerkelijk lijkt om afscheid te nemen. Het eerste afscheid van Helena heeft me veel verdriet gedaan, zo ook de 2e keer. Nu denk je dat je er aan gaat wennen maar dit is niet zo. Ik weet dat ik haar nu een lange tijd niet ga zien en heb het hier moeilijk mee. We hebben het jaar dat ze in Nederland was zoveel samen gedaan, we zijn zo naar elkaar toe gegroeid waardoor ik denk dat elk afscheid moeilijk zal blijven. Maar het is nu eenmaal zo en gelukkig weet ik dat onze vriendschap voor altijd is.

Door de gate heen gekomen kopen de laatste dingen bij de duty free shop en lopen naar de gate waar we vertekken. Er staat een enorme rij bij deze gate. We sluiten keurig achteraan maar al snel komt er een man naar ons toe, vraagt onze boarding pass en zegt dat we naar voor mogen.. We lopen helemaal naar voor en mogen door een ander hekje naar binnen. Geen idee waarom maar we hebben er geen problemen mee, als het zo door gaat krijgen we onze plekken misschien ook nog wel naar elkaar. Met onze beste glimlach lopen we dan ook het vliegtuig in. Tess vraagt het op haar liefst maar we moeten wachten tot we in de lucht zijn. Maar het zal wel moeten lukken krijgen we te horen.
We zitten niet een beetje uit elkaar maar gelijk aan de andere kant van het vliegtuig, hints is dus de enige manier van communiceren. Ik zit naast 2 Portugese oudere vrouwen die geen enkele handeling van mij uit het oog verliezen. Ze lezen zelfs mee in mijn Nederlandse boek, fijn.. dit gaat wat worden als ik ook nog naast ze zit met het eten.
Gelukkig begint tess snel met hints, we mogen al een plekje uitzoeken. Lang leven tess' lieve manier van vragen.

We hebben achterin 3 stoelen voor ons waarvan 1 aan de raam, na een minuut komt de goede man vragen of alles naar wens is. Nou en of, we kunnen nu heerlijk zitten en zonder portugees-nederlands-engelse niet te voeren ongemakkelijke gesprekken.

De rit naar huis duurt lang, heel erg lang. De turbulentie is er maar in normale mate en de slaappil brengt ons weer in coma. Toch duurt het allemaal te lang en hopen op bijzonderlijke wijze wakker te worden in ons eigen bed wat helaas niet het geval is.
In Rome aangekomen hebben we maar een uur tussentijd dus we hoeven gelukkig niet nutteloos op het vliegveld te zitten.
Een aantal mensen zijn een kwartier en een half uur te laat waardoor we flink vertraging hebben.

Aangekomen op Schiphol bel ik gelijk mijn moeder, even doorgeven dat we nog leven en even een bekende stem horen. Pa en ma halen ons op in Sittard en ik mag van mam al een gerecht uitzoeken voor als we aankomen. Heerlijk!!

Bepakt en bezakt lopen we naar de uitgang van de gate, eigenlijk wel jammer dat er niemand voor ons staat, maarja is ook wel erg ver om even naar Amsterdam te gaan.

De deuren gaan open: "huuuuh PA MA?? Wat doen jullie hier???"
Daar staan ze dan, op ons te wachten als verrassing. Wat een heerlijk welkom!! Word er nog vrolijk van.

We vertellen veel onderweg want zijn nog dol enthousiast over alles wat we hebben meegemaakt. Omdat hun er ook zijn geweest kunnen we veel vergelijken.
Nu is het wel echt afgelopen, onze 3 heerlijke weken zitten erop.

We hopen dat we jullie een beetje een beeld hebben kunnen geven van onze geweldige reis. Nogmaals bedankt voor alle leuke reacties en tips, zo hadden we toch nog een beetje contact met Nederland.

Nou dit was het dan voor dit reisdagboek!

Liefs Tess & Nadieh