Dag 8: Foz

Dag 8

Nazjie hier

Vandaag gaan we naar de watervallen, we moeten vroeg opstaan zodat we er op tijd zijn.
Antonio is net als alle mannen en zegt steeds nadrukkelijk ‘ om 8 uur zitten we in de auto!’. Omdat ik thuis ook altijd goed gehoorzaam als pap dit zegt zorgen we dat we op tijd klaar zijn (sorry pa, hier zijn we zelfs steeds voor de ouders klaar). Als we beneden in het hotel zitten te ontbijten komen de ouders van Helena naar beneden, het is niet zo’n heel goed weer en dus weten ze niet of we vandaag of morgen naar de watervallen moeten gaan. Uiteindelijk wordt het morgen en gaan we vandaag Paraguay in.
Vertrek naar Paraguay: we gaan met 2 auto’s omdat we gaan winkelen in Paraguay, alles is hier belastingvrij en dus heel goedkoop. We moeten we de grens over maar pakken het dit keer slimmer aan, Antonio geeft gelijk aan dat ik uit de lage landen kom en niet uit Nederland. Het klopt en we kunnen gelijk door :).
Aangekomen bij de grens van Paraguay worden we niet echt goed gecontroleerd dus kunnen we weer gelijk door. We rijden Paraguay in, een compleet andere wereld. Je weet niet wat je ziet en kijkt je ogen uit. Vies vies vies vies is wat in me op komt, wat een smerig en arm land is dit. Overal ligt rotzooi op straat, denk aan het eind van een festival waar je over alles heen moet strompelen en verplaats dit naar een stad waar ook nog eens roodbruine modder in kleine riviertjes over de straat lopen. Dan heb je nog de auto’s, het zijn allemaal busjes die wij vroeger hadden, alleen hebben deze busjes verkeerde banden eronder waardoor het buikschuivers zijn, ze zijn helemaal roodbruin van de modder en hebben de hele auto vol deuken krassen en scheuren. De deuk in ons laatste busje was er niks bij en die was al vrij groot als je het mij vraagt. Dan heb je de mensen. Ze zijn allemaal heel smerig en hebben de gel uitgevonden, de matten plakken aan hun achterhoofd en voorhoofd vast. We zitten in de auto op weg naar een parkeerplaats en er staan continue mensen bij de ramen, oudere mannen, kinderen het maakt niet uit ze proberen je allemaal iets te verkopen. Van pringel-chips tot autokabels. Ze geven ook niet al te makkelijk op en blijven aan de ramen plakken tot er een ander aan je raam staat en hun tijd over is.

Eenmaal aangekomen bij de parkeergarage hebben we even rust, we parkeren de auto (dit moet je hier toch echt zelf doen en zou het anders ook niet laten doen) en gaan de straat op. Bij de ingang van de parkeergarage staan al veel mensen je dingen aan te bieden. Het is niet te vergelijken met landen als Tunesie en Egypte, de mensen in de kraampjes dringen je niks op maar zijn heel behulpzaam en accepteren het als je niks wilt. Maar er staan gewoon heel veel zelfstandige ondernemers om je heen met sokken, dvd’s, leggings, usb stickjes, enz.
We lopen met de tas onder de jas door naar het winkelcentrum, we lopen er naar binnen en stappen van de jungle zo in new York. Wat een verschil, hier zie je alleen maar merken en alles blinkt om je heen. Even wennen hoor! Het zou allemaal heel goedkoop moeten zijn maar dit is niet het geval, de prijzen zijn in dollars en dus makkelijker om te rekenen voor ons.

Na een hele dag shoppen gaan we weer terug naar huis. Antonio heeft een man geregeld die je makkelijker over de grens krijgt zodat we niet te lang hoeven te wachten. De man RENT voor ons uit om ons de weg te wijzen, het is best een stuk dus we hebben allemaal medelijden met hem. Na een tijdje komen we erachter dat het niet volgens plan gaat. De politie houdt ons tegen en we moeten de normale weg volgen. Deze weg is veel langer en de man vraagt of hij even achterin kan zitten, de moeder kniks van ja. De deur gaat open en binnen 2 sec zit Helena bovenop tessa en ik bijna in tessa. Meer dan de helft van de achterbank is nog vrij.. We hebben het ziet zo op deze mannen en willen dus liever niet met ze in contact komen, na 1 min liggen we helemaal in een duek als we zien hoe dit voor die man over komt, hij heeft Bergen plek en wij zitten helemaal op elkaar gepropt met een bange uitdrukking op ons gezicht.
Maar goed, we komen de grens gewoon over. De man vertelde dat er geen wetten in dit land zijn. De politie regelt alles, zo moet deze man de helft van wat hij van ons krijgt aan de politie geven terwijl de politie hem dit keer niet eens heeft geholpen.

Eenmaal in het hotel aangekomen vertrekken we weer bijna gelijk om te gaan dineren, we gaan weer naar argentinie. Dus biffie chorizo here I come!! In het restaurant waar we aankomen hadden we eerst moeten reserveren, omdat we weten dat Antonio dit heeft uitgekozen gaan we op de wachtplek zitten. Hij krijgt het inderdaad voor elkaar en na een half uur zitten we te eten. We gaan weer allemaal voor het zelfde gerecht en ik bestel weer op m’n portugees.

Na het eten gaan we naar huis omdat we allemaal vrij moe zijn en het al best laat is.
In het hotel lees ik nog wat en kijkt de rest tv totdat we in slap vallen.
Als ik lees voordat ik ga slapen zijn dit meestal een paar bladzijdes en word ik de volgende dag meestal wakker met het boek in mijn bed. Tessa wist dit nog niet en zat heel lief haar best te doen wakker te blijven (vanwege het licht) voor mij totdat ik aan gaf ook moe te zijn. Na een tijdje merkte za dat ik met mijn ogen dicht aan het lezen was en is ze ook maar gaan slapen.

Dit was het weer voor vandaag, schrijven straks nog even over de watervallen en de terugreis en over gisteren. Het is een beetje een gedoe nu we zo achter liggen maar we willen jullie goed op de hoogte houden en zo veel mogelijk vertellen.

Nou tot straks dan maar!

En weer bedankt voor alle leuke reacties, hoop dat we jullie dagen er wat mee opfleuren!

Liefs Tess & Nazjie