Dag 7

Dag 7: (Nazjie)

06:30 opstaan en ontbijten. We gaan vandaag naar Foz do iguacu. Na het ontbijten laten we alles staan, hier is namelijk een kamermeisje (Rosie) die alles in huis doet. Kunnen er nog steeds niet aan wennen en beginnen dus weer met opruimen. We krijgen gelijk te horen dat we dit echt niet hoeven te doen en alles gewoon moeten laten liggen, ze zal er zo zijn. We luisteren gehoorzaam en stappen de lift in met onze baggage. De vader van Helena heeft een nieuwe koffer voor op het dak van de auto gekocht waardoor we allemaal in 1 auto passen. Als de oom en tante van Helena komen ( Valeria & Franko) zien we dat hun kinderen niet mee zijn gekomen, de koffer was dus eigenlijk niet nodig geweest maar goed zo gaat dit in Brasil.

Na een paar uur rijden stoppen we om te tanken en te lunchen. We stappen uit de auto, de vader geeft door hoeveel benzine/gas hij wilt en zegt dat we gaan eten in het restaurant. Hij kan nu gewoon weg gaan aangezien de man de opdracht zal uitvoeren en de auto voor het restaurant zal parkeren, maar hij lijkt in veel opzichten op mijn vader en blijft dus even kijken of deze jongen dit ook wel goed doet. Daarna komt hij naar het restaurant waar we een empanada of coxinha eten en wat drinken. Daarna gaan we weer verder met onze toch van 10 uur rijden (totaal 1500 km), omdat er niet overal snelwegen zijn moeten we vaak door dorpjes rijden wat de rit nog langer maakt dan hij eigenlijk al is. Na een paar uur stoppen we weer en gaan we lunchen: de beruchte barbecue van brazilie waar pa nog steeds met een big smile over praat. Nou pa, je hebt er een getuige en een glimlach bij. Wat een belefenis! In het midden van het restaurant staat een soort lopend buffet met frietjes, rijst, groentes, vis, 5 soorten uien enz. Tess en ik pakken vanalles om te proeven, ik vind het een beetje jammer dat er vrijwel geen vlees ligt maar denk nog dat we dit misschien apart bestellen zoals bij een vorig restaurant (vanwege het in coma liggen in de auto had ik niet meegekregen dat we gingen bbqen) Ik ga zitten en begin aan mijn salade, dit heb ik al lang niet meer gehad aangezien het hier vooral rijst en veel vlees is. Ineens staat er een man naast me met een enorm stuk vlees aan een enorme spies een mes en een soort tang in zijn handen. Moca??(uitspreken als Mosa, betekend dame) Ik kijk met grote ogen naar Fernando en realiseer me dat dit DE bbq is. Fernando zegt me welk stuk vlees het is en of het lekker is. Dit blijft zo maar doorgaan, om de minuut staat er een man naast je met een of meerdere stukken vlees aan zijn spies. Wauww, wat is dit leuk!! De sla heeft mijn interesse verlopen en ik stort me volop alle verschillende stukken vlees. Als ik merk dat ik 3 stukken vlees terug al vol zat geef ik het op. Maar er komt nog een verassing, kippenhartjes. Het is heerlijk zeggen Helena en Fernando en bestellen er zelf een aantal die ze ook smakelijk opeten. Even een fear factor momentje voor tess en mij, we hebben nu de gelegenheid maar willen we deze gelegenheid wel hebben? Aangezien Helena en Fernando zo overtuigend zijn over de goede smaak van dit kaito eten waag ik me eraan, het voelt als lever maar dan niet zo vies, allees het idee kippenhart is zo sterk aanwezig dat ik na een minihapje al trots en voldaan ben. 1 keer en nooit meer.
De vader van Helena en Fernando(Antonio) is heel direct in wat hij wilt, zijn wil is wet volgens hun. Tijdens het eten komt dit goed van pas. Niet al het vlees komt langs onze tafel waardoor we niet alles kunnen proeven, tess en ik zeggen dit niet maar hij heeft het vrij snel zelf ook al in de gaten. Moco!!(Moso,heer) Hij geeft duidelijk aan dat niet iedereen bij ons langs komt, nog geen 5 sec later lijkt het uitverkoop bij ons. Van alle kanten komen ze met verschillende soorten vlees en gerechten aan. Wat een luxe!
Voordat we goed en wel in de gaten hebben dat we gaan staat de helft al buiten. Het gebeurt als een ingeving, iemand staat op en leeg is de tafel. Tess en ik zitten steeds nog midden in een gesprek wanneer we het ons realiseren en racen iedere keer alles bij elkaar rapend, het glas snel leegdrinkend achter ze aan.

We gaan weer verder. Het is mooi om te zien hoe verschillend het binneland is tegenover Sao Paulo. We zien heel veel groen en landschappen vol met suikerbieten, mais, koffie, rijst enz. Veel minder verkeer op de weg maar nog wel dezelfde stress bij het autorijden ( is ze misschien aangeleerd tijdens de rijlessen). Langs de weg zien we ineens kleine houten krotten met ramen van vuilniszakken. Het zijn de ‘ huizen’ van vluchtelingen. Het is ze niet gelukt te vluchten en kunnen nu niet meer terug naar hun eigen ‘huis’(als ze dit al hadden). Het kamp staat enorm afgelegen waardoor ik me afvraag hoe ze ook kunnen overleven, er is namelijk niks te halen of stelen in de buurt. De moeder van Helena verteld me dat ze eten en drinken van de overheid krijgen.

We zijn verdwaalt, kunnen het hotel niet vinden aangezien tom tom ons in de steek heeft gelaten.
De golden tulip (alsof ze het speciaal voor ons gedaan hebben), gevonden! We ruimen alles uit kleden ons om ennnn we gaan dineren! Wat hou ik toch van dit leven!! We zoeken een restaurant in Argentinie, al snel hebben we er een gevonden. We lopen naar binnen maar krijgen te horen dat je had moeten reserveren, balen! Maar Antonio denkt er anders over, hij WILT dit namelijk en zoals jullie nu weten gebeurt het dan ook. Hij praat met de mensen en we moeten even wachten, in elk restaurant is een soort zithoek. Dit gebeurt namelijk niet zelden horen we. Een uur en veel bier verder kunnen we eindelijk aan tafel. Na aanbeveling van Fernando gaan we voor ‘ Por favor eu quero um chorizo’ (jaja, ik blijf het volhouden en wil zoveel mogelijk portugees gebruiken..) Om 23:45, ja echt waar 23:45 krijgen we ons eten. Een enorm stuk vlees van 15 bij 5 bij 5 cm en risotto met een halve tomaat ter decoratie (zoveel salade eten ze). Daar gaan we dan, ons nachtdiner. Eenmaal begonnen ben ik vergeten dat je hoort te vertellen tijdens het eten. Je gaat er helemaal in op en voelt je een echt oermens met dit stuk vlees wat ook nog eens bloederig is. Maar lekker!! Het vlees heeft hier zo veel meer smaak en is zo enorm lekker dat ik bang ben dat het vlees thuis enorm gaat tegen vallen.

Eenmaal klaar met eten, en ja we hebben weer van tafel af moeten racen, gaan we naar het casino.
Tessa en ik hebben het meeste geluk van ons allemaal!! Ik win maar liefts geen keer en tess 1 keer. Wat een feest!! De rest van de familie heeft meer geluk, Helena veranderd in een klein meisje en is dolgelukkig. Ze loopt dan ook uiteindelijk naar buiten met 110 reais winst.

Na het Casino gaan we naar huis aangezien het al 03:00 is en we morgen om half 8 moeten klaar staan voor het vertrek naar de watervallen. We moeten weer de grens over aangezien ons hotel in brazilie staat. De ouders, behalve Antonio, hebben genoeg op en zijn bij de grens druk aan het overleggen dat het in europa bij de grensovergang veel sneller gaat enz. Brazilie en Argentinie zijn als Nederlands en Duitsland, het meisje bij de grensovergang kan er dus ook niet echt om lachen. Na 5 min zijn we het wachten wel een beetje zat en wordt de familie alleen maar ongeduldiger waardoor het meisje nog vervelender wordt en vraagt of ze gewoon haar werk mag doen. Een half uur later blijkt het dat we uit de lage landen komen en niet uit Nederland, hierdoor klopte het blijkbaar niet.

Nou dit was het zo’n beetje voor dag 7, morgen schrijven we dag 6.. hadden even de behoefte onlogisch te werk te gaan.
Foto’s komen ook morgen, moet nu namelijk ff mr en mrs smith kijken.

Liefs Tess & Nazjie.