Poko poko..

Hallo allemaal!!

Zoals ik in het vorige verslag al had gezegd, tijd vliegt!
En al helemaal als je wacht op internet in Curaçao..
Ik ging 16 augustus met goede moed naar Flow (provider van internet).
Zwaar enthousiast verliet ik het pand, punt 1 ze werken daadwerkelijk op zaterdag (lees: niet alleen fysiek aanwezig zijn) en punt 2 de woensdag erop komen ze het internet aansluiten. Wauw, wat heb ik me hier weer even vergist.. De woensdag komen ze inderdaad langs, wel te verstaan om 10:00. Ik bel na het werk om aan te geven dat ik werk en dus niet om 10:00 thuis ben. Ze werken maar van 08:00 tot 16:00 en de laatste klant bezoeken ze om 14:00.. Ze kunnen eigenlijk geen afspraak maken, hun werkwijze: "de monteur belt als hij er is". Na veel overleg heb ik toch een nieuwe afspraak om 15:00 op maandag.
Ik ga (al)weer met goede moed naar huis en vind een briefje in de brievenbus, ze zijn om 14:40 geweest. Ik bel ze op maar ze kunnen niks meer voor me doen. De monteur is naar een andere klant. Dit gaat een tijdje zo door. Nadat ik aangeef te willen overstappen op een andere provider krijg ik het privé-nummer van een manager. We hebben regelmatig telefonisch contact. Laten we het positief zien, ik heb weer iemand die me belt, ook al wilt ze niet weten hoe het op het werk gaat of wat ik nog allemaal ga doen laat staan dat we samen gaan eten. Maar goed, uiteindelijk staat er een monteur voor de deur, om 13:55 nog wel.
Hij rijdt het terrein op, laat zijn auto aanstaan maar loopt zelf wat rond en vraagt me of ze al zijn komen graven.."graven?? Waarom zouden ze komen graven?" De kabels moeten eerst gelegd worden en die komen onder de grond. Hij kan nu niks voor mij doen... Ik dring aan dat ik internet zou krijgen en vraag of ze niet op zaterdag kunnen graven en installeren. Hij gaat het voor me navragen, of ik zelf even de vraag wil noteren op de bon... "Ik? Wat moet ik doen? Op de bon schrijven dat ik ze graag zaterdag bij mij heb"Hij moet lachen en zegt dat ik het goed heb begrepen. Dus ik schrijf m'n hulpvraag maar op de bon... Tja waarom ook niet?
Na telefonisch contact met m'n nieuwe vriendin (ze wilt overigens nog steeds niet weten hoe het op m'n werk is of samen naar het strand) krijg ik te horen dat ze donderdag komen graven én installeren! Ik weet niet wat me overkomt en durf het eigenlijk ook niet meer te geloven.
Donderdag sta ik op het werk en gaat mijn telefoon om 13:30 "Mevrouw, Flow hier, we staan voor de deur" ik laat me dit niet nogmaals gebeuren en beveel ze daar te blijven en nergens anders heen te gaan "Ik kom er nu aan. Blijf daar, tot zo. Tot zo". Juliette en ik rijden naar huis en treffen er inderdaad een groep mannen aan. Drie weken later is het moment gekomen, als er geen scheppen breken en kabels ontploffen krijg ik internet. Met vijf man sterk gaan ze aan het werk, en na anderhalf uur heb ik internet! Eindelijk kan ik Skypen.
Tijdens mijn Flow-verhaal heb ik natuurlijk niet stil gezeten. In mijn huisje is geen wasmachine dus we gaan naar één kijken die ik op marktplaats heb gezien. Samen met Juliette ga ik keuren, alles werkt en hij ziet er goed uit dus ik koop hem. We tillen hem met verkoper in mijn auto en rijden terug naar huis. Arjan komt helpen tillen maar we zijn eerder als afgesproken thuis. Aangezien ik niet voor niks Beyonce fan ben ( Who run the World, independent women, etc) besluiten we vast de wasmachine uit te laden, op de plek te zetten, en och ja ook gelijk maar even aan te sluiten. Het is ons allemaal gelukt, o.a. met behulp van een steekwagentje met één wiel.
Ik vraag me alleen af waar ik met de waterafvoer naartoe moet maar besluit het eerst met emmers op te lossen. Na tijdens een was van 30 min 4 keer op en neer te zijn gelopen met emmers water voel ik me te ver terug in de tijd gaan. Ik bel mijn huurbaas en vraag hoe zij dit hebben opgelost. Ik zorg er nu ieder weekend voor dat de planten buiten, water hebben vanuit mijn wasmachine, onder begeleiding van een PVC buis.

Verder zijn we druk aan het werk, volgende week is alweer de 5e week. Dit is ook te merken aan het inmiddels nog maar matige gebruik van de time-out stoel. De leerlingen lijken te weten en begrijpen wat ik van ze verwacht en laten dit zien. Ik ben inmiddels een ster in het draaien bij touwtje springen en loop in de winkel nog m’n liedjes te zingen over armen benen en haar; thema ik en mijn lichaam.
Op vrijdag gaan we na het werk meestal door naar het strand om het weekend in te luiden. De weekenden zijn kleine vakanties, het is zo’n andere dagbesteding als in Nederland. Ik krijg maar geen genoeg van de zon, zee en het strand. We zijn vandaag naar Cas Abou gegaan, een heel mooi strand op een half uur rijden. Koelbox mee met lekker eten en drinken en genieten maar!

Mijn verhaal gaat weer veel te lang worden maar ik wil nog even afsluiten met wat leuks. Mijn eerste post/kaartje heb ik al gekregen en mijn eerste bezoek heeft de tickets geboekt!! Ik kan niet wachten, nog maar 6 weken te gaan. Gelijk aan 2x Flow bestellen, goed te doen dus.
En voor dat ik het vergeet, Juliette en ik gaan in oktober naar Aruba. Het boeken van het ticket was een heuse onderneming waarbij we van het ene kleine kamertje ( waar geen stoelen voor ons waren en de gezinsleden van overige werknemers rondliepen met eten of kinderen) naar het andere gingen en naar buiten liepen met een A4tje waarop onze vliegtijden gemarkeerd zijn. Om het verhaal af te maken hebben we gekozen voor een huizenruil, een vriendin van de Pabo werkt momenteel op Aruba en wilt in de vakantie naar Curaçao komen. Wij gaan dus op bezoek bij elkaars huizen.

Er is nog veel veel veel meer te vertellen maar ik moet echt gaan slapen. Goede morgen voor jullie!

xxx