Aan het werk

De tijd vliegt, waar te beginnen.
Vorige week donderdag (14-08) was de laatste dag van Tessa. Ik moest werken dus Tess heeft ons (mij en Juliette,collega) afgezet zodat ze mij gelijk na mijn werk kan ophalen. Op deze manier zullen we op tijd op het vliegveld zijn. Om 13:30 komt ze me ophalen en rijden we naar Hato airport. We leveren de bagage in en drinken nog een drankje, voor mij nog niet helemaal te bevatten dat ze er straks niet meer is. Helaas moeten we er toch aan geloven en nemen we afscheid van elkaar. Met een raar gevoel loop ik weer terug naar de auto, het lijkt wel alsof het nu pas echt gaat beginnen. De afgelopen weken hebben we een beetje in de vakantie stijl geleefd maar dat is nu ook voorbij. Ik rijd door na de winkel en vind het maar wennen dat ik alles nu zonder Tess ga doen. Maar goed, ik moet er niet te lang bij stilstaan want daar schiet ik niks mee op. Het is de bedoeling dat ik nog een tijd blijf en die sippe gedachten maken dat niet makkelijk.
Ik heb inmiddels al een appartement gevonden en kan vrijdag, 15-08, de sleutel ophalen. Het zal dus ook de een-na-laatste dag in ons gezamenlijke appartement zijn. Raar, allemaal heel raar. Als ik de volgende dag de sleutel van m’n nieuwe huisje ga halen besluit ik dat ik ook gelijk daar wil gaan slapen, het andere appartement voelt niet meer als thuis. Volledig uitgeput en met m’n auto vol spullen kom ik aan. Verhuizen in deze temperatuur is toch wat anders..
Zaterdag ga ik op zoek naar spullen voor het appartement zodat ik er ook daadwerkelijk kan leven. Doordat het niet volledig ingericht is kan ik hier m’n eigen plekje van maken. Rond de middag ga ik met Arjan nog even naar het strand en eten we daar bij een restaurant. De volgende dag ga ik met Juliette naar Port Mari, ik kan er echt nog geen genoeg krijgen van het strand.
Op zo’n moment ben ik ook echt blij dat ik mensen om me heen heb en niet zielig en alleen in m’n huisje zit. Niet dat ik dit zo gauw zou doen aangezien ik mij in deze omgeving niet zielig kan vinden, maar toch.
Doordat ik nu aan het werk ben is weekend ook echt weekend, het is niet meer lang leven het feesten en genieten. Op zo’n moment realiseer ik mij wel weer dat ik van geluk mag spreken dat ik deze kans heb gekregen. Deze realisatiemomentjes komen steeds meer, ik kan van veel simpele dingen enorm genieten. Na het werk in de zon naar huis rijden, tot ’s avonds laat buiten kunnen zitten, naar het strand gaan wanneer je wilt. Dingen die ik in Sittard toch iet wat minder vaak deed.

Maar goed back to business, mijn werk. De eerste twee weken zitten er inmiddels alweer bijna op. Ik ben de eerste week begonnen met kennismaken en het ,proberen te, creëren van regels en structuur. Voor groep 1 kinderen is het vaak nog helemaal nieuw dus van groot belang. Op de dagopvang of peuterspeelzaal noemen de kinderen de begeleid(st)er ‘tante’. Ik vind het verschrikkelijk om mijn petekindje en neefje achter te moeten laten waardoor ik het een leuke bijkomstigheid vind dat sommige kinderen mij ‘tante’ noemen. Mini Mara, dit zal binnenkort beëindigen dus ik hoop dat jij die taak snel op je gaat nemen. T a n t e, tante (Wendy en Jan, zegt de term ‘hakken en plakken’ jullie iets). De eerste week moest ik nog even schakelen bij het verlaten van mijn koude klaslokaal (airco). Je doet de deur open en staat in de tropische temperatuur, iets wat in Nederland andersom is. Daar loop je het klaslokaal in en is het, over het algemeen, warmer. Zo ook bij het buitenspelen is er een verandering, in Nederland ga je bij elke zonnestraal in de zon zitten en hier sta ik liever in de schaduw. Niet dat ik de zon niet lekker vind maar ik wil nog een beetje aantoonbaar bij de ouders aankomen en niet het beeld geven dat ik net klaar ben met de marathon.

Ook tijdens het lesgeven loop ik tegen andere dingen aan. Zo spreken hier sommige kinderen meerder talen. Ik had het laatste over woningen en vroeg naar de betekenis van het woord flat, hierop kreeg ik als antwoord: “een platte woning?” Tja, zijn gedachtegang is goed aangezien ‘flat’ in het Engels ook een betekenis heeft. Naast de omgeving en taal zijn er ook andere aanpassingen, ik was vandaag een verhaal aan het voorlezen over een konijn die verdwaald is, de andere hoofdpersoon vind hem en neemt hem mee naar zijn huis waar hij het konijn een warme deken en soep geeft. Soep?? Waarom zou je dat geven? De hele boodschap komt niet aan, hier zou je eerder een glas water en een ruimte met airco krijgen. Vrijwel elk verhaal wat ik voorlees moet ik aanpassen. Kinderen doen hier geen jas, sokken, laarzen, sjaal, muts aan/op of om voordat ze naar school gaan. Ze gaan niet met de fiets naar school en ze zien geen sneeuw. Dit zijn ook weer dingen waar ik echt van kan genieten.
Verder heb ik veel geluk met m’n team, ik heb echt leuke mensen om me heen die er voor zorgen dat ik met veel plezier naar het werk ga. Ik kan samen met Juliette naar school rijden waardoor we kosten besparen en gezelligheid hebben.
Morgen de laatste werkdag van de week en dan weekend!
Ik laat het hier maar weer eens bij want anders gaat het een heel boekwerk worden.

Liefs Nadieh